Het was als een oase in de woestijn!

Ik wil vooral getuigen van de liefde die we jammer genoeg op wereldschaal niet vinden, maar die ik gevonden heb bij Levensadem. Ik ben hier aangekomen 17 jaar oud, als studente, samen met mijn zus. Mijn zus is teruggekeerd.

Ik ben met een Fransman getrouwd uit Normandië. Hij is vertrokken en heeft me alleen gelaten met 2 kinderen en zwanger van een derde. Ik was echt helemaal alleen, zo alleen … Je voelt dat niet als alles goed gaat maar…

Op een dag vol van eenzaamheid en ontreddering zie ik in de tram een affiche van Levensadem.

Dat maakt indruk! Ik kan erover meepraten vermits ik uit een land kom met woestijnen:  “een oase”, dat is exact wat Levensadem is voor mij en voor veel vrouwen die ik bij Levensadem heb ontmoet!

Wat ik er vooral heb ontmoet en moeilijk kan beschrijven is de levensvreugde, de liefde en de toewijding, en alle mensen die meehelpen en het beste van zichzelf geven.

Ik heb geen familie maar Levensadem is mijn familie geworden. Mijn zoon is nu 16. Hij zegt altijd: “ik zal nooit Levensadem vergeten” omdat ik hem heb verteld dat Levensadem hem geholpen heeft van bij de start van zijn leven. Telkens wanneer ik hen nodig had, voor materiële of morele steun, werd ik bemoedigd. Ik ben hen en ook België dat mij heeft opgenomen, zo dankbaar! Zelf geloof ik niet aan grenzen! Ziezo .. ik hou van mensen, ik hou van het leven, ik hou van de aarde!

Volg je hart

Een nieuwe vriend… Wat een grote liefde, echt de man van m’n dromen…

Na twee maanden bleek ik zwanger, ongelofelijk op mijn achtendertigste voor de eerste keer. Ik had het nooit gedacht maar was er wel heel blij mee…Vol enthousiasme vertelde ik het aan mijn vriend. Die werd bleek en was hier niet meteen enthousiast over.

“Jammer, maar hij draait wel bij”, dacht ik… Na een paar weken echter kwam hij het uitmaken. Ik stortte letterlijk in…Dit kon niet waar zijn…

Bovendien wou hij ook het kind niet houden. Ik wist niet wat te doen, ik zocht op internet naar hulp en kwam bij Levensadem terecht.

Verhelderende gesprekken maakten me duidelijk dat ik zelf ons kind wou houden, hoe dan ook…

Vier moeilijke maanden volgden hierop; eenzaam en misselijk zette ik dapper door en vertrouwde op betere tijden. De steun van Levensadem die heel warm en niet opdringerig was loodste mij door deze loodzware periode…

Tot ik terug contact kreeg met mijn vriend. Hij wou wel eens afspreken en stilaan groeiden we weer naar elkaar toe en werden terug een koppel…

Ik kan het soms niet geloven dat het allemaal goed gekomen is maar weet nu wel hoe kwetsbaar en waardevol de liefde is…

Godzijdank en ook voor ons kind zijn we weer samen.

Volg je hart, dat is wat Levensadem me geleerd heeft en daar zal ik hen altijd dankbaar voor zijn…

N.

 Shit! Mijn vriendin is zwanger !

De menstruatieperiode laat op zich wachten. Eerst maken we ons zorgen. Dan doen we een zwangerschapstest en er verschijnen twee streepjes. Dit hadden we echt niet gepland, noch gewild. Wat nu?

Eerst barstten we beiden in tranen uit. We wisten heel goed wat dit betekende: een grote bedreiging voor onze relatie. We hadden er meermaals over gesproken, maar nooit waren we tot een compromis gekomen. Els wist heel goed dat ze nooit abortus zou kunnen doen. Ik wist heel goed dat ik niet alleen niet klaar ben voor een kind, maar dat het praktisch gewoon onmogelijk is: beiden hadden we geen werk, geen geld, geen vaste woonst. We waren net terug van een lang verblijf in het buitenland en wisten totaal niet wat met ons leven aan te vangen. Telkens als we hadden gesproken over wat we zouden doen als de voorbehoedsmiddelen hun werk niet deden, kwamen we er niet uit. Nu dat het feit zich in de realiteit voordeed, wist ik al dat dit het begin was van een lange lijdensweg.

De eerste dagen nadat de twee streepjes verschenen, waren een nachtmerrie. De eerste dag leek dat naar buiten toe niet, maar innerlijk was die dat wel. Els dacht dat ik het kind wel zou accepteren nu het er was, terwijl ik dacht dat ik haar wel overtuigd zou krijgen voor abortus. We waren poeslief en voelden ons heel dicht bij elkaar en blij. De eerste slapeloze nacht bracht hier verandering in, vooral wanneer geen van onze veronderstellingen slaagkans scheen te hebben. Veel tranen, woede, hulpeloosheid, zielig doen en zelfs gedachten aan zelfmoord. We waren nog geen jaar samen, maar we waren zeker dat we van elkaar hielden. Maar een kind kon er nu voor mij onmogelijk bij. Els had dit ook niet gewild, maar nu ze zwanger was voelde ze dat het haar taak was om voor het kind te zorgen. Om de beurt probeerden we urenlang elkaar te overtuigen, te manipuleren op allerlei manieren om toch maar onze zin te krijgen. We leefden als op een bom en toch konden we elkaar niet loslaten. En dan, toen de ruzies echt niet te houden werden, vijf dagen later, vertrok Els naar haar ouders in het buitenland. Deze beslissing was voor mij nogmaals een reden om het erger op te vatten.

Mijn ouders waren toen ook in het buitenland, en via de telefoon zag ik het niet goed zitten om met hen te praten. Wat raadden mijn vrienden aan? Ze steunden me in wat ik voelde dat goed was, maar een uitgesproken beslissing kon niemand uiten. Maar best ook, want ik was de enige die over mijn leven kon beslissen. Nog zo’n verantwoordelijkheid waar ik moeite mee had. Langs een kant voelde ik dat ik met Els mijn leven wou doorbrengen en er later best kinderen mee wou, maar aan de andere kant was dit echt niet het goede moment om een kind een thuis te geven. Waarom? Geen geld, geen werk, emotioneel voelde ik me niet sterk genoeg en een hoop angst. Angst voor het onbekende, dat ik de verantwoordelijkheid niet aankon. Wat als we toch niet bij elkaar zouden passen? Moeten we nu trouwen? Zou ik alleen of met iemand anders verder kunnen leven met de gedachte dat er een kind van mij op de wereld rondloopt waar ik geen contact mee wil? Allemaal gedachten die in mijn hoofd rondspookten.

Iets dat me veel op weg heeft geholpen was een gesprek bij Levensadem. Wat ik ervan heb onthouden is dat ik niet op zoek moest gaan naar geluk, maar naar rust in mijn hart. Met rust in mijn hart, zou geluk vanzelf komen. Het was niet echt voor me duidelijk wat rust in mijn hart zou geven, maar alleszins zonder Els leven, en vooral met de gedachte dat er een kind van mij leeft zonder dat ik ernaar omkijk, dat leek me het ergste. Daarom koos ik het andere: ik ging naar Els toe.

Terug dicht bij haar voelde ik me al iets minder verscheurd, maar er lagen nog heel wat zware zaken op mijn lever. De dagen gingen traag voorbij en waren moeilijk. We maakten veel ruzie, maar er was een ding zeker: dat we het samen wel een kans wilden geven. Els nam wat afstand van me, ik gedroeg me killer en moeilijker als anders, maar we kwamen de dagen samen door. We praatten veel en zochten een appartement om in te leven. Werk zou Els als zwangere vrouw niet meer vinden, gezien ze een vreemdeling in België was. Dit maakte het er niet makkelijk op. We maakten ons zorgen hoe we al de babyspullen zouden bekostigen.

De weken gingen voorbij en stap voor stap leerde ik de gedachte van een kind te hebben toe te laten. In vrouwen leeft een kind al vanaf de conceptie, ik zag en voelde er als man niet veel van. Maar de buik groeide samen met de rust in mijn hart. Echt gelukkig was ik niet, maar rustiger op die manier dan dat ik me zou isoleren van haar. Spontaan begon ik meer zorg voor haar te dragen, maar regelmatig had ik nog woedeaanvallen omwille van de niet-aanvaarde verandering in mijn leven die ik niet had gewild.

Een keerpunt was de bevalling, denk ik. Ik was erbij. Het moment dat de baby eruit kwam, voelde ik een enorme stoot van adrenaline. Ik voelde me in euforie, dat zo’n wonder via ons was ontstaan. Ik was zelf verbaasd van mijn reactie, maar het kwam vanzelf. Ik dacht dat ik met weerzin of woede naar de baby zou kijken, maar dat was niet mogelijk. Zijn ogen, gezicht en tederheid ontwapenden mij.

De eerste weken waren echt zwaar. Els was zeer moe en uitgeput van de zware bevalling en de borstvoeding. Als ik naar het litteken van de keizersnede keek of eraan dacht dat haar borsten misvormd zouden worden van de borstvoeding, voelde ik soms twijfels of ik dit allemaal wel aankon. Zo veel veranderingen ineens! Tom, ons kindje, zorgde voor veel slapeloze nachten wat het er niet makkelijker op maakte. Soms voelde ik me jaloers dat Els hem zo veel aandacht gaf. Zelden had ze mij zo veel aandacht en geduld geschonken. Dit alles, gezien het feit dat ik geen kind had gewild, was niet makkelijk te verdragen. Maar ik bleef volhouden met moeite doen, en Els deed moeite om mijn opstandige gevoelens te verdragen.

Leven met een baby die enkel slaapt, eet en huilt is niet makkelijk, maar ik engageerde me met plezier in het helpen: badje geven, voeden met de fles en wandelen. Langdurig gehuil ’s nachts begon minder en minder op mijn zenuwen te werken. Vooral na drie maand, toen Tom steeds meer contact met mensen begon te hebben: de eerste glimlachjes op iets wat je zegt, handje pakken en knuffelen. Dan begon ik iets van vaderschap te voelen. Ik voelde me erkend als ouder, als dichte persoon voor hem, en dat betekende veel: het contact was vanaf nu duidelijk wederzijds. Mijn woedeopwellingen kwamen met mindere regelmaat terug. Ik begon de voordelen van het hebben van een baby duidelijk te merken, en vooral de eenheid met een nieuwe mens op aarde te voelen. De financiële problemen geraakten opgelost. We moesten eigenlijk zo goed als niets aankopen: alles kregen we van familie en vrienden. Blijkbaar heb je ook niet echt zo veel nodig voor een baby als ik dacht. En luiers zijn al bij al ook niet zo duur, vooral als je bedenkt dat je wat kraamgeld, kindergeld en belastingvoordeel krijgt. Je denkt misschien wat een verschrikkelijke dingen om bij een nieuw leven aan te denken, maar bij mij was dit het geval en wellicht gebeurt dit veel vaker dan we denken. Alleen wordt er zelden over gesproken.

Nu is Tom bijna een jaar en het is echt super! De rust is in mijn hart teruggekeerd, en ik voel me gelukkig in ons nieuw gezin. Els haar borsten zijn net zo mooi als vroeger en het litteken van de keizersnede valt echt goed mee. Ik had me hierover onnodig zorgen gemaakt. De woedeaanvallen omwille van het niet-accepteren van de werkelijkheid zijn zeer zeldzaam nu. Mijn relatie met Els geeft me veel voldoening in het leven. Blijkbaar is het waar: waar een wil is, is een weg.

Ben

Brief van een jonge kersverse mama

Beste Jo en Veva

Beste wensen voor een gelukkig Nieuwjaar
Sorry dat ik niets liet weten maar mama zijn is geen 8 uur job maar een 24 op 24 job : echt niet simpel. Het is aanpassen en de hele tijd heb ik mijn handen vol met iets (pampers verversen , strijken, wiegen , kleren wassen, melk maken, opruimen, bezoek ) …ik probeer mijn best te doen om ook wat tijd te hebben voor mij maar het is niet simpel .
Ik ben ondertussen dus bevallen van een zoontje iets voor de feestdagen in december (een kerstvers kind dus he ) ik was wel 2 weken overtijd. Omdat ik een heel stressvolle zwangerschap heb gehad en het kind dat ook heeft gevoeld wilde hij daarom misschien nog niet geboren worden. Dus hebben ze de bevalling moeten inleiden, daarna heb ik ook een heel moeilijke bevalling doorgemaakt. Erna mocht ik enkele dagen geen bezoek krijgen en moest echt alleen zijn ….maar God zij dank mijn kind is gezond. Ik ben nu thuis aan het afwachten tot mijn school terug begint en intussen geniet ik van mijn zoon, ik probeer hem al de liefde te geven die hij in de buik niet heeft gekregen.
Mijn thuissituatie is nu heel wat beter. Vooral mijn mama is heel blij met de kleine. Mijn papa had het er in het begin wat moeilijk mee maar nu wordt hij het wat gewoon . ’s Nachts is het wel moeilijk, want ik sta er alleen voor ( en wees er maar zeker van dat de slapeloze nachten begonnen zijn: gedaan met uitslapen maar ja dat hoort er eenmaal bij he ) . Maar overdag krijg ik veel hulp van mijn zussen en mama .
Mijn vriend mag uiteindelijk toch van mijn ouders bij me thuis komen om zijn zoon te bezoeken. Mijn ouders hebben besloten de deur voor hem te openen en hem een kans te geven. Ze willen hem nu beter leren kennen .
J. was 3 kilo 175 toen hij geboren werd. Hij huilt veel, slaapt niet graag in zijn bed en wil meestal opgepakt worden en is ook nog een gulzigaard, maar ja hopelijk gaat hij veranderen he ….voor de rest is hij het mooiste dat mij ooit is overkomen. Hij heeft mijn leven en omgeving in 1 minuut veranderd en ik zou hem voor geen geld willen verliezen. Hij is mijn wondertje dat God heeft gestuurd .
Dit is een dramatische verhaal met een happy einde: eind goed al goed

(zoals jullie het zeiden:” ‘t komt goed” en zo is het ook uitgekomen) Nu nog hopen dat ‘t zo blijft.
Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat.

Groetjes en bedankt voor alle steun.

Catherine

 Mijn naam is Catherine en ik ben een jonge Kameroense van 21. Al 2 jaar hadden mijn zus Carole en haar man stappen ondernomen om mij toe te laten mijn rechtenstudie in België verder te zetten.

In april krijg ik eindelijk het nieuws dat ik aan de ULB mag beginnen. Terzelfdertijd ontdek ik dat ik zwanger ben… Mijn hele familie spant zich in om mij naar school te kunnen laten gaan en ik ben zwanger! Dat zal als een bom inslaan en misschien gaat mijn arme moeder het niet overleven. In ieder geval kan ik niet zwanger naar België gaan want mijn zus heeft niet de middelen om mij samen met een baby te onthalen.

Ik wist wel dat een abortus verschrikkelijk is en ondenkbaar voor een christen zelfs in een wanhopige situatie , maar ik kon er mij niet toe brengen niet aan die mogelijkheid te denken. Ik vroeg raad aan mijn vriendinnen. Ze zegden dat de inzet te groot was en dat ik aan mijn toekomst moest denken. Naar Europa gaan is de droom van elke Afrikaanse en ik mocht niet “domweg” alles verknallen voor een baby. Trouwens veel mensen doen het.

Ik was helemaal in de war. Diep in mij wilde ik niet maar de druk was heel groot. Op een dag liet ik mij door een vriendin overhalen om naar een dokter te gaan die vrouwen hielp “er vanaf te geraken”. Ik ben er naartoe gegaan met Eric, de vader van de baby, die tegen was maar mij niet de indruk wilde geven mijn dromen tegen te werken. Helemaal alleen ging ik de kamer binnen waar de dokter zat. Hij legde uit wat er ging gebeuren, en verzekerde me dat hij dat gewoon was en dat alles goed zou verlopen. Toen vroeg hij me of ik vragen had en of ik gereed was.

Net op dat moment voelde ik een lichte huivering in mijn buik (het was nog te vroeg om de baby te voelen bewegen) en ik werd bang. Ik besefte dat ik echt een levend wezentje droeg en dat ik niet het recht had om er naar goeddunken over te beschikken enkel omwille van de studies en mijn dromen. Ik voelde afschuw voor de abortus en ben weggelopen.

Ik besloot de baby te houden ook al moest ik er al de rest voor opofferen. Ik heb alles aan God toevertrouwd  en het losgelaten.

En God heeft me uiteindelijk op de laatste minuut alles teruggeven, net zoals bij Abraham en Isaac in de bijbel. Hij heeft het probleem boven mijn verwachting opgelost. Mijn moeder en haar vriend hebben me voorgesteld om voor de baby te zorgen na de geboorte terwijl ik naar de les ging.

Dankzij Jacques en Micheline heb ik van Levensadem al het nodige gekregen voor de baby, ook de morele steun die ik echt nodig heb sindsdien.

Ik ben aan mijn studie begonnen. Alles gaat goed. De zwangerschap loopt goed en de baby is uitgerekend voor december. Ik wil haar de naam geven van Manuella, afkomstig van Emmanuel (God met ons) om te tonen hoezeer ik Gods aanwezigheid heb gevoeld tijdens deze beproeving.

Catherine

 Catherine is intussen advocate en haar dochtertje is al flink gegroeid …