Dit kind maakte deel uit van onze projecten.. op middellange termijn!

Mijn vriendin heeft enkele dagen geleden een abortus gehad. Ik wilde dit kind. We hadden alles om dit kind te verwelkomen.

We houden van elkaar. We willen samen verder met elkaar. We werken allebei, we hebben voldoende inkomen. Ons appartement is groot genoeg en we hebben families die ons steunen.

Daarbij: dat kind maakte deel uit van ons project op middellange termijn. Hij is gewoon een beetje vroeger gekomen, dat is alles.

Ze is bang geworden.. Toen ze zag dat de test positief was, was ze eerst heel blij. Nadien is ze gaan panikeren.

Voor de abortus zei ze dat ze zich op dit moment niet klaar voelde voor het moederschap. Ik probeerde haar duidelijk te maken wat ik van andere koppels had gehoord: dat een vrouw zich in het begin  van een zwangerschap moe voelt, in de war en dat het misschien daardoor kwam dat ze zich niet bekwaam vond…

Ze heeft ons kind laten weghalen en ik kon niets doen. Ik had zelfs geen enkel wettelijk recht om iets te doen voor ons kind… voor mijn kind. Ik heb niet het wettelijk recht om mijn vaderschap op te eisen. Ik heb zelfs niet het recht het te beweren.

Sinds de abortus huilt ze … Alles is zo snel gegaan … ik heb geen woorden om te beschrijven wat we hebben meegemaakt. Ze lijdt, fysisch en mentaal… ze is een en al lijden. Ik zou haar willen tegemoet komen, haar helpen, iets doen. Sinds de abortus is ze als een eiland van pijn. Ontoegankelijk. Ze leeft in een eenzaamheid die we niet gewild hebben. Ik wil naar haar toe…

Ze blijft liggen. Ze praat bijna niet. Ik herken haar niet. Ik heb ze nooit zo gezien. Ik heb soms de indruk dat ik ook “teveel” ben in haar leven.

Ik ben bang voor onze relatie. Vandaag heb ik geen enkele zekerheid of onze relatie wat we nu doormaken zal kunnen overleven.

N…

Breek de stilte…

Bij een verhaal over abortus wordt eerst gedacht aan het kind. Een afschuwelijke geschiedenis en iemand die op een pijnlijke manier het leven laat. Werpt men een diepere kijk op het verhaal dan komt vervolgens ook nog eens de moeder in beeld, die vaak zelf met veel verdriet en depressie achterblijft eens ze beseft wat ze heeft gedaan. Ook zij dient dan geholpen te worden. Maar er is nog een derde: de vader. Daarom is het geen slechte zaak om mijn verhaal als man neer te schrijven…

In mijn studententijd was ik nog onbezonnen, de wereld lag aan mijn voeten en ik had na een half jaar ook een mooi meiske leren kennen die al snel mijn vriendin werd. Van het een kwam het ander en na een paar vrijages met achteraf paniek was het uiteindelijk dan toch eens prijs. Ik was juist met een kerel mee op verlof in de Ardennen toen ze mij zenuwachtig belde met de bevestiging dat ze effectief zwanger was. Wegens omstandigheden moest snel een beslissing worden genomen of ze naar het ziekenhuis zou gaan om alles nauwkeurig te laten opvolgen of voor een abortus zou moeten kiezen. Haar ouders mochten het absoluut niet weten. Een vriendin van haar had haar een abortuskliniek aangeraden en was bereid om met haar mee te gaan. Hoewel ik abortus helemaal verkeerd vond, sloeg bij mij ook de paniek toe en wist ik niet waar naartoe. Uiteindelijk stemde ik toe maar dan zou ik liever zelf met haar meegaan en niet die vriendin in mijn plaats laten gaan.

Op het moment zelf heb ik daar heel weinig aan beleefd, ik moest gewoon ergens in een gang wachten en realiseerde me maar half wat er aan de gang was. Ik was 19 en voelde mij schaakmat gezet door de omstandigheden. Omdat ik het aan niemand durfde vertellen, wist ik mij natuurlijk ook door niemand gesteund. Ik besefte ook niet mijn rol in deze gebeurtenis als partner naar mijn vriendin en als vader naar dat kind. Ik stemde gewoon in met alles, al was het heel hard tegen mijn goesting. De maanden daarna was het constant ruzie tussen ons en ik zag na die abortus ook geen reden meer om samen te blijven. Ik heb de relatie dan ook beëindigd.

Mijn ouders heb ik pas na enkele jaren verteld wat er gebeurd is. Hoewel mijn moeder mij direct vertelde dat dat mijn keuze niet was en dat ik daar uiteindelijk niet verantwoordelijk voor was, dacht ik er anders over. Ik liep met een akelig gevoel rond als ik eraan dacht en droomde er zelfs over. Langzaam ebde alles weg. Maar toen ik nog ouder werd en al mijn kameraden zelf kinderen begonnen te krijgen, begon het terug te sluimeren.

Uiteindelijk, tien jaar later, vond ik op een evenement een flyer van Levensadem over abortuspreventie en -verwerking. Dit was de eerste keer dat ik een kans zag om iets aan deze situatie te doen en ik liet die dan ook niet liggen. Via Jo en Veva heb ik over het hele gebeuren openlijk kunnen praten en de “Emmaüsweg” kunnen doorlopen – hun programma om alles stap voor stap te bekijken. Door aan God vergeving te vragen en mijn schuld kwijt te raken was ik eindelijk in staat mijn eigen kind lief te hebben, al was het veel te laat. En zo heb ik een rouwproces kunnen doorlopen en alles kunnen verwerken.

Maar maak je geen illusies: wat gebeurd is, is gebeurd en kan niet teruggeschroefd worden. De littekens blijven en het hartzeer gaat nooit volledig weg. Ook de schaamte die mij aanzette om zo een foute beslissing te maken moet ik nu toch overwinnen als ik met mensen deel wat ik wél heb gedaan. Zo een geheim daar kun je niet mee rondlopen.

Vaak denk ik aan het feit dat als ik toen van organisaties wist of mensen die mij zouden kunnen helpen hebben, dat het dan toch anders had kunnen lopen. Ik was in heel mijn jonge leven nooit geconfronteerd geweest met zo een verhaal of zo een organisatie.

Ik hoop dat ik mijn deel kan bijdragen om andere mensen die fouten niet te laten maken alsook om erop te wijzen dat een man die zijn verantwoordelijkheid niet neemt in dit verhaal ook gebroken en gefaald achterblijft. Geheimhouding is ongerechtigheid en houdt bovendien de vicieuze cirkel in stand voor de volgende generatie die dezelfde fouten opnieuw gaat maken. Net zoals een kind wordt een abortus ook oud en kun je je op die manier niet onttrekken uit een ongeplande zwangerschap. Nu zie ik als christen ook zelf af van seksuele betrekking voor een huwelijk en ik weet waarom. Nog steeds lachen mensen met mij als ik hun dit vertel, maar als ik één iemand kan overtuigen met mijn voorbeeld, ben ik bereid om alle spot daarvoor te dragen.

Aan mijn kind 

Wat jou is overkomen

en waarom

ik kan het niet bevatten.

Ik heb je enkel gekend

als een kuiken

dat nooit uit

het ei is gekropen.

Ik heb je nooit

in de ogen gekeken

of met mijn wijsvinger

je handje vastgehouden.

Toch ben ik even

je vader geweest

en jij mijn kind.

Zo ben ook jij

in mijn hart

geworden tot iets

wat men bemint.

23 juni 2015

R.

Ik belde voor een afspraak en enkele dagen later was het gebeurd.

 Ik ben H. en ben nu 36 jaar. Twaalf  jaar geleden geraakte ik zwanger en dit bracht bij mij een panische angst teweeg. Er was geen geld en geen woonst, er was druggebruik en er was schaamte; maar vooral veel angst.

Kwam die angst van de traumatische ervaringen uit mijn kinderjaren misschien? Of door het druggebruik?

Wel was er iets in me dat goed voor het kindje wilde zorgen, maar hoe?

Ook had ik angst voor de reactie van familie of vrienden.

Ik voelde mijn lichaam veranderen en wist me geen raad. Ik durfde niemand de realiteit vertellen. Wel vertelde ik het aan mijn vriend en samen gingen we naar de dokter.

Daar kreeg ik de folder van een abortuskliniek in mijn handen geduwd. Ik maakte een afspraak en enkele dagen later gebeurde het al.

… Na de abortus voelde ik een grote leegte, ik was helemaal niet opgelucht en dit werd alleen maar erger.

Met de jaren die voorbij gingen, leerde ik wel te leven zonder de drugs en legde ik me meer toe op studie en werk.

Toch begon ik hoe langer hoe meer te vereenzamen, contacten leggen was moeilijk voor me. Mijn vroegere drugsvrienden zag ik niet meer en ik voelde me ook niet goed bij hen. Ik begon steeds eenzamer te worden.

Alle schuldgevoelens stapelden zich op. Ik geraakte er niet meer uit, ik was gebroken en kon er zelfstandig niet meer uit geraken.

… Even vond ik een new-age therapeut die me terug moed gaf, zo dacht ik, maar na het seksueel misbruik, dat volgens hem bij de therapie hoorde, zakte ik nog dieper in de put.

… Al die geheimen, al die schuldgevoelens waren zwaar om dragen.

Ook mijn werk kon ik niet meer naar behoren uitoefenen, ook daar had ik fouten gemaakt. Ik heb toen mijn werk opgezegd omdat ik vond dat een ander recht had op mijn contract en zo dacht ik dat alles zich wel zou oplossen.

Maar ik zakte nog verder weg…

Ik werd ziek, deed een psychose en kreeg een aanval van hyperventilatie, ik kon niet meer ademen en hierdoor blokkeerde ook mijn spreken. Zo belandde ik in het ziekenhuis, nu drie jaar geleden.

Tijdens mijn ziekte kwam ik gelovige mensen tegen en ik geraakte geboeid door hun omgaan en spreken over God.

… Zo kwam ik tot het volgen van een retraite en leerde op deze retraite Broeder A. kennen. Met hem sprak ik over mijn probleem. Hij hield contact met me en gaf me het adres van Levensadem.

Ook leerde ik de biecht ontdekken en kennen wat me ook enorm vooruit hielp. Eindelijk kon ik er met iemand over praten.

… Ik belde naar Levensadem en maakte een afspraak. Bij Jo en Veva ging ik samen met hen de Emmaüsweg. Ze gaven me de ruimte om te MOGEN rouwen, mijn gestorven geaborteerde kindje een plaats te geven binnen mijn leven. Zonder een veroordelende stem of verwijtende vinger.

Ik gaf mijn kindje tijdens een retraite de naam ”Jona”. Ik ging meer en meer op weg met Jezus. Ik begon weer te ademen en leerde stilaan terug het leven kennen. Maar ik begon tegelijkertijd ook ten volle de pijn en het verdriet van de abortus te voelen.

Waarom was ik toch nooit naar iemand toe gestapt om over mijn zwangerschap te vertellen!? Waarom had ik toch zoveel moois vernietigd!? Laten doden!?

Ik kon enkel de pijn en het gemis voelen.

… Levensadem zorgde ook voor een steungezin voor me en dat brengt me veel vriendschap, liefde en gebed. Een tweede thuis, een helpende hand, een begrijpend en liefdevol woord… ik krijg het daar allemaal.

Het steungezin doet me terug leven, het leert me vreugde en positieve gedachten.

… Vandaag de dag ben ik één en al voor het leven. Alles is wonderlijk, alles is één poëtisch gedicht geschonken door God.

Als ik rond me kijk zie ik mogelijkheden en kansen; zie ik uitwegen en ervaar ik zoveel vriendschap.