Een koppel vertelt over hun miskraam bij hun eerste zwangerschap.

 Man: ons leven als jonge ouders is begonnen met een grote schok. Tijdens de eerste echo waar we heel hard naar uitkeken, bleek dat het hartje niet meer klopte. Voor mijn vrouw die al weken overgelukkig was dat ze leven mocht dragen, is het een grote schok. Het is over, ze draagt de dood in zich…

Vrouw: Op het moment dat mijn man ontdekt dat hij vader wordt, dat hij zich dat begint te realiseren, is het al gedaan.

Man: we realiseren ons dat we op medisch gebied zeer goed gevolgd worden maar men heeft helemaal geen aandacht voor de morele pijn. Dat gaat van het klassieke: “het is niet erg, je maakt wel een ander”, tot “het is maar een embryo” of nog “het is beter zo.. er was zeker iets mis”- allemaal opmerkingen van de medische wereld.

Vrouw: we voelden ons ontredderd, we hadden een kind verloren. Veel mensen relativeren dat in de hoop ons te troosten. Wij voelde de nood om ons kind een naam te geven. In ons hart kregen we de naam Gabriel.

Man: we kennen Levensadem via onze parochie. We hebben bij hen veel steun gevonden tijdens die moeilijke periode. Ik denk dat ik ook de behoefte voelde om een spirituele begeleiding te zoeken voor wat ik had meegemaakt, om de zin te zoeken van dat leven dat zo snel was geëindigd.

Vrouw: Inderdaad, mijn man zocht naar woorden om mij te troosten maar hij vond ze niet. Dat kon spanningen veroorzaken in onze relatie. Hij had nood aan eenzaamheid, aan afstand hoewel hij me bleef steunen. En zo heeft de steun van Levensadem in die moeilijke situatie zeer veel betekend.

Man: het verhaal eindigt goed want we hebben 3 dochters intussen. Dankzij  de verschillende ontmoetingen zijn er banden gesmeed tussen ons en de verantwoordelijken van Levensadem. Waardoor we , toen we te maken kregen met grote moeilijkheden, met grote vanzelfsprekendheid opnieuw beroep hebben gedaan op hen. En opnieuw vonden we een grote beschikbaarheid, een luisterend oor en kostbare raad.

Vrouw: We hebben een kwaliteitsvolle menselijke relatie ervaren, die kon groeien en zich aanpassen aan onze noden. Dat is zo kostbaar en ongewoon in een wereld die enkel denkt aan profijt…

Man: Wat we gekregen hebben  willen we graag doorgeven aan onze kinderen maar ook aan onze omgeving.

Benjamin maakt deel uit van ons leven.

Mijn naam is Carole en ik ben de moeder van 2 meisjes van 7 en 3,5. Tussen mijn 2 dochters ben ik nog eens zwanger geweest. De zwangerschap is “geëindigd” zoals ze dat zeggen in het ziekenhuis toen ik bijna 4 maand ver was.

Ik heb het er natuurlijk zeer moeilijk mee gehad, temeer omdat deze zwangerschap heel gewenst was, zowel door mij als door mijn man Philippe. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was, was ik zo gelukkig dat ik het over de daken wou uitschreeuwen al direct toen ik het resultaat van de zwangerschapstest zag. Maar mijn familie raadde me dat af; het was beter te wachten tot de eerste afspraak met de dokter, vonden ze.

Die afspraak was een week later. Maar daarna vroeg iedereen me nog te zwijgen tot na het eerste trimester. Dat was heel moeilijk, temeer omdat we de zwangerschap van onze eerste dochter ontdekten tijdens onze wittebroodsweken, 10 dagen na ons huwelijk. We waren toen zo fier dat we al onze vrienden en familie wilden vertellen dat we vader en moeder zouden worden…

Ik heb toch geluisterd naar de raad van mijn omgeving en heb er rondom mij niet over gesproken. Heel weinig mensen wisten dus dat ik zwanger was.

Ik herinner me de dag dat mijn man zin had om het nieuws te vertellen aan zijn vrienden die bij ons op bezoek waren… maar ik heb hem tegengehouden en gevraagd nog een beetje te wachten. Zelfs mijn beste vriendinnen wisten van niets en natuurlijk kon je het ook nog niet aan mij zien.

Maar op een dag voelde ik dat er iets mis was: ik had heel veel pijn in de onderbuik en verloor bloed. Ik heb mijn man geroepen en we zijn naar het ziekenhuis gegaan. Terwijl hij nog een plaats zocht op de parking was ik al onderzocht door de gynaecoloog van wacht. Toen mijn man bij me kwam, moest hij horen dat de baby er niet meer was.

We bleven daar staan, terneergeslagen, niet in staat te bewegen.

We zijn naar huis gegaan en ik heb aan de meesten van mijn kennissen moeten vertellen dat ik net een miskraam had gehad.

Maar tot mijn grote verbazing begonnen de mensen te vragen of ik dus zwanger was geweest… en sinds wanneer, en sommigen verweten me zelfs een kleine stiekemerd te zijn omdat ik hen niets verteld had over mijn zwangerschap.

Toen heb ik gevoeld hoezeer dat “verzwijgen van de zwangerschap” onjuist was. Ik had zoveel pijn dat ik besloot er niet meer over te praten. De reactie van de mensen was moeilijk te verdragen.

Twee jaar later had ik nog altijd veel verdriet. Ik heb dan besloten een Emmaüsweg te volgen samen met Jacques en Micheline Philippe. Ik moet toegeven dat, sinds we aan die weg zijn begonnen, ik bepaalde dingen die ik tevoren niet kon begrijpen of aanvaarden, beter begrijp. Ik geef nu een betekenis aan deze zwangerschap, durf er ook een zin aan geven; ook durf ik mijn kind nu bij zijn naam noemen: Benjamin. Mijn baby heet Benjamin.

Vandaag maakt Benjamin deel uit van ons gezin en we weten dat hij er is. Hij is onze zoon en de broer van zijn zusjes. Zijn korte leven in mijn buik geeft hem een belangrijke  plaats in ons leven. Wat mij betreft: ik heb 3 baby’s gehad.

Indien ik het zou moeten overdoen denk ik dat ik mijn zwangerschap over de daken zou uitschreeuwen, zo gauw ik het weet. Ik zou aan al mijn familieleden vragen hem bij zijn naam te noemen, zodat de hele wereld hem zou kennen. Want wie zijn wij? Denken we echt dat we dingen kunnen veranderen door te zwijgen of te praten? Ik had over hem moeten praten met mijn omgeving. Ik had hem een meter en een peter moeten geven. Ik had mijn buik moeten vasthouden, strelen en samen met mijn baby leven als een moeder met haar kind.

Vandaag heeft deze zwangerschap mij geleerd dat we maar heel kleine mensen zijn tegenover de onmetelijkheid van het leven. Ik bedank ook mijn baby voor al wat ik beleef en heb beleefd sinds zijn doortocht in mijn leven.

Carole.