1. Je verdriet afgeven
Enkele jaren geleden al hebben we een miskraam meegemaakt na enkele weken zwangerschap. We waren er ons amper van bewust dat we zwanger waren toen het al voorbij was: als iets dat niet gebeurd was, waar we met onze familie nog niet over hadden gesproken. Ik heb het kind gewoon een voornaam gegeven, de raad volgend van een kennis, maar met veel vragen over het mysterie van een zo kort leven.
Enkele maanden later ging het niet zo goed met mij, ondanks al mijn inspanningen om de gebeurtenis te zien als een klein incident op onze weg. Het was net alsof ik er niet in slaagde de bladzijde om te draaien.
Net op dat moment vernemen we dat Levensadem een viering organiseert in onze parochie en we gaan er zonder aarzelen naartoe. Deze viering is echt heel belangrijk geweest voor ons.
Voor de eerste keer, geloof ik, heb ik daar mijn verdriet voor God gebracht. We waren niet de enigen om te rouwen, wat onze stap een diepere dimensie gaf door ons hart te openen voor het verdriet van zoveel anderen.
Ik herinner me vooral het moment waarop we werden uitgenodigd een drijfkaarsje in een bekken met water te plaatsen, na een naam te hebben gegeven aan het gestorven kind.
Het was een sterk moment voor mij, een manier om afscheid te nemen, en om tegelijk de herinnering van een korte passage in ons gezin als een lichtje in ons hart te bewaren.
Ik was in staat het bestaan van dit korte leventje te erkennen … en er een herinnering vol licht van te bewaren, als een knipoog van tederheid in het leven van vandaag.
Toen we die avond thuis kwamen heb ik een klein sterretje toegevoegd aan de foto’s van onze overledenen en ik geloof dat het ons heel discreet blijft verlichten.
C. en L.
