- Mijn weg… een overwinning
“Ik was nog minderjarig en zwanger van een jongen uit een andere cultuur. Mijn familie was er absoluut tegen.
Mijn moeder, een trotse, pretentieuze en autoritaire vrouw, was bang voor “wat gaan de mensen zeggen?”
Mijn vader was volop carrière aan het maken. Ze hebben me gedwongen tot een abortus.
Het is waar, ik was veel te snel gegaan, had alle “normale” stappen in “relatievorming” overgeslagen tot ik uiteindelijk… zwanger was. Ik kwam nochtans uit een “beschaafd” milieu, met regels en gewoonten. Een milieu dat me zei: “Ga niet zonder begeleiding om met iemand; eerst komt de verloving, dan een goed voorbereid huwelijk, en dan pas kinderen”.
Het is al meer dan 40 jaar geleden.
Mijn vriend, die zo gelukkig was dat hij vader zou worden, had een appartement gehuurd, een mooie keuken geïnstalleerd, een salon gekocht. We maakten plannen samen…
Mijn ouders dwongen me een abortus te doen, in Engeland. … Ik dacht goed te doen door hen te gehoorzamen. Ik dacht dat dit het beste was, het “juiste” om te doen. Ik geloofde dat het waanzin was bij die man en dat kind te blijven. Zou ik trouwens sterk genoeg zijn om te leven tegen de wil in van mijn ouders en hun principes?
Toch heeft het nadien te pijnlijke gevolgen gehad.
De dokter zei me: “Maar allé, dat is niets. Je maakt je zorgen om niets. Het is helemaal niets”. Mijn moeder zei: “Praat er nooit meer over.” En zo moest ik wel mijn mond houden. Dat heeft ongeveer 40 jaar geduurd.
Maar kijk: niets lukt nog, ik stop met school, ik kan mijn familie niet meer verdragen, ik doe enkel nog domme dingen.
Ik verlaat die man, ik ga met gelijk welke man om. Er is een man van wie ik denk dat ik met hem een toekomst kan opbouwen. Ik word weer zwanger, ik pleeg weer een abortus, alleen in het geheim deze keer. Ik dacht: “het is toch niets”. Ik ben altijd alleen en zeg niets. Vier abortussen doe ik zo.
De dokters zegden me: “ Maar het is echt niets…” Maar dat gaf me geen troost. Men zou kunnen denken dat het in de loop der jaren helemaal vergeten geraakt. Maar in werkelijkheid is dat helemaal niet zo. Telkens wanneer ik er in een flits aan dacht, kreeg ik een krop in de keel, moest naar buiten en zo vlug mogelijk aan iets anders denken. “Maar het is niets”, zei ik tot mezelf. “Als men zich om zo’n kleinigheid zorgen zou moeten maken… waar gaan we dan naartoe?”
Ik kon niet begrijpen hoe het mogelijk was zo te lijden en tegelijk te geloven dat een abortus niets is.
Ik ging naar een psychologe, maar omdat ik er alleen was om te praten, durfde ik niets zeggen over abortus. Eén keer heb ik er heel verlegen over gepraat, op het einde van de consultatie, maar ik voelde me zo beschaamd, zo alleen, zonder reactie vanwege de psychologe, dat ik ben gaan betalen en ben teruggekeerd naar mijn stilte.
Dankzij een ongelooflijk geluk ontmoet ik Charles en Ghislaine, tijdens een buitengewone eucharistie van Levensadem voor wie een kind verloor tijdens de zwangerschap. Ze stellen me een Emmaüsweg voor.
Enkele dagen later ga ik ernaar toe.
Mijn ogen staan vol tranen en ik ben bang. Ik kom mijn verdriet afgeven als moeder van een dochter die net een abortus heeft gedaan. Het is de hel. Want deze gebeurtenis heeft al de pijn die ik zelf gedurende 40 jaar voor mezelf heb gehouden weer opgerakeld.
Tijdens de Emmaüsweg voel ik dat ik welkom ben met mijn miserie, dat ik niet geoordeeld word. Ik heb ontdekt dat het bovenal niet Gods wil is dat ik lijd. Dat ik gelukkig ben, is zijn grootste wens en glorie.
Door de Emmaüsweg heb ik kunnen begrijpen dat al wat zich in mij afspeelde, zowel het goede als het onhandige, dat al wat ik voelde aan woede, aan ellende, aan eenzaamheid, dat ALLES bekend was bij God.
Zelfs iemand die me heel graag ziet, kan me niet zo goed kennen en is dus ook niet in staat me te redden. In ieder geval: als ik het moeilijk heb (in het huishouden, het werk, de drukke agenda, administratie,…) helpt de zekerheid me van te weten dat God me kent en me bijstaat in mijn heel persoonlijke moeilijkheden, dat Hij me helpt, me sterkt en me zegt dat er meer is dan alleen maar die zware momenten. Ook God heeft tijden gekend waarin Hij werd in de steek gelaten, net als ik. Niets is vreemd voor God die mens was zoals ik en daarom zo bekommerd is om een mens als ik.
De kinderen die ik verloren heb, kan ik menselijk gesproken en in fysieke zin nooit meer terug krijgen, maar God opent een weg van Hoop die Hij alleen kan geven: God zelf heeft mijn kinderen opgenomen. Ik heb begrepen dat mijn kinderen niet voorgoed verloren zijn.
Zoals Mgr. Léonard het zei tijdens de eucharistie, vertrouw ik op de gedachte dat mijn kinderen mij als eersten zullen opwachten in de hemel. Ze zullen me “mama” noemen en ik zal ze in mijn armen kunnen sluiten. In de strijd van dit leven zijn mijn kinderen voor mij een voorsmaak van het eeuwig leven. Een diepe vrede waar enkel God het geheim van kent en die Hij alleen kan geven.
GEEN ENKELE THERAPIE KAN DIT ZEGGEN!
“Met je kinderen samen zijn in het eeuwig leven”. Het is moeilijk uit te drukken, maar hoe het ook zij, ik voel me versterkt; het is een beetje alsof ik deel mag uitmaken van de verrijzenis van Jezus en me blij voel omdat ik er nu al de weldaden mag van ondervinden. Ik zou het een erfdeel noemen.
De pijn en de kreten die ik kon uitschreeuwen tot God doorheen de Emmaüsweg met de hulp van Ghislaine en Charles hebben me een radicaal verlangen gegeven om weer recht te staan en echt gelukkig te leven.
God verandert mijn pijn in een bron van energie.
G.
