Wat zullen de mensen denken? Hoe zal ik financieel rond komen?
8 maanden is ze nu, mijn jongste wonder, mijn kleine meid wiens ogen van blauw bij de geboorte naar bruin neigden en met een grijze omweg in lichtgroen eindigden.
Alexine, mijn kleine meid die –net toen ze in mijn buikje een nestje had gemaakt – door haar papa de laan uitgestuurd dreigde te worden. Daar sta je dan als moeder, elk vezeltje in je lichaam staat strak van de spanning door de ellende die je tegemoet gaat treden want als alleenstaande in het leven staan, dat is niet eenvoudig. Maar diezelfde vezels verwelkomen ook dat kindje in wording. ‘Dat kleine garnaaltje’ zoals ik het vruchtje in mijn buik al eens gekscherend noemde, was zich van geen kwaad bewust toen haar papa me verliet. Wat moet ik nu doen? Wat gaan de mensen van me denken? Elk kind heeft recht op een mama én een papa toch? Hoe moet ik dat financieel haalbaar maken? En grote broer loopt ook nog rond!
Maar dan ga je relativeren. Dan ga je jezelf in vraag stellen. Dan ga je je afvragen wat het meest pijn doet: de zwangerschap afbreken en dat een heel leven meedragen? Of het kind met heel je hart verwelkomen en merken dat het gaat, soms wankel, maar het gaat. Ik ben God niet, ik kan toch niet beslissen over leven en dood? Een abortus kon ik geen positieve wending geven, de geboorte van een nieuw leven wél!
En dat is het gelukkige verdict na 17 maanden… van dag 1 van mijn zwangerschap tot nu, want mijn kleine prinses werd net 8 maanden. Al mijn vragen die ik toen had kennen hun antwoord.
“wat moet ik nu doen?” was zo een vraag. Ik ben begonnen bij het begin, heb eens gekeken wie er voor me kon zijn, mijn ouders, trouwe vrienden, instanties als Levensadem, noem maar op, er IS hulp, je moet het alleen aanvaarden en er open voor staan!
“wat gaan de mensen nu denken van me”… Wel, DE MENSEN vinden me een heel moedige en sterke vrouw, en die wetenschap heeft mij eens zo trots gemaakt niet alleen als mama, maar ook gewoon als vrouw.
“Elk kind heeft recht op een mama én papa” was nog zo een gedachtegang van me. En ik blijf ook bij die gedachtegang. Maar als mama ben je een ouder, en of die ouder nu mannelijk of vrouwelijk is, je kind weet instinctief dat jij zijn/haar ouder bent, een kind heeft een ‘hechtingspersoon’, een vertrouwenspersoon bij wie ze graag knuffelen, bij wie ze zich veilig voelen, waar het fijn en warm vertoeven is. Ik ben zo een vertrouwenspersoon voor mijn twee kinderen, ik kan de vaderrol niet overnemen want beschik niet over een zware stem noch snor of baard, maar ik ben méér ouder dan sommige mensen die de noemer ouder niet waard zijn.
“Hoe moet ik dat financieel haalbaar maken”…tja, dat was de zwaarste dobber, daar lag ik letterlijk van wakker. Maar wakker liggen brengt geen geld in het laatje, er iets aan doen wel. Ik kon gelukkig steunen op mijn ouders, op vrienden die spullen hadden van hun groeiende baby en die mocht ik met plezier lenen… er zijn instanties die je vooruit helpen… het is niet laag om hulp te aanvaarden, het vergt misschien wat moed om voor jezelf uit te maken dat je het niet alleen aankan. Maar nogmaals AANVAARD hulp als die je aangeboden wordt! Ook al heerst er een crisis, er is werk, en stilaan is de overheid wakker aan het worden en begint het door te dringen dat alleenstaanden het echt niet makkelijk hebben. Voorts heb ik me steeds voorgehouden dat het ging lukken, als een mantra bleef ik zeggen ‘alles komt goed, hulp is onderweg, mijn gezinnetje verdient alle kansen, ik ga terug gelukkig worden….’ 1000-den keren heb ik die zin binnensmonds gemompeld, en hulp heb ik gekregen, in overvloed.
En wat broer betreft, die is zo gelukkig met de komst van zusje! Elke dag weer word ik tot tranen toe beroerd door die twee samen te zien spelen, Nathan is zelf nog een kind, die wel snel is opgegroeid door heel de tragedie die eraan vooraf ging. Maar nu weet ook hij hoe onschuldig een kindje is, hoe heerlijk warm je je vanbinnen gaat voelen als je de liefde van een kindje aanvaardt en dankbaar omhelst.
Ik kom van ver, heel ver, maar heb mijn intuïtie een vluchtweg laten uitstippelen en nu kan het alleen maar beteren met ons. Nathan zegt vaak: “mama, ik zie jou zo graag! Van hier tot aan de hemel en terug en dan nog eens van hier tot aan de maan en terug” Die woorden, daar doe ik het voor, zeker toen ik zelf naar de hel en terug ging…want dan zag ik die lieve schittering in broers ogen en de prille glimlach als Alexine me toelacht als ik haar ’s ochtends uit bed til en ze haar slaaphoofdje in mijn hals vleit… heerlijk is dat.
De eerlijkheid gebiedt me toe te geven dat het eigenlijk grote broer Nathan was die me met mijn twee voeten op aarde heeft gezet en onbewust hielp om mijn beslissing om de baby in de buik te houden kracht bij te zetten. Op een ochtend toen ik een week of 8 zwanger was zei hij:”mama, ik weet als enige hoe veel jij van me houdt want ik weet hoe jouw hart er vanbinnen uit ziet” Die woorden, zo mooi en oprecht uit de mond van een toen 7-jarige, dat was prachtig, en ik put er nog steeds moed uit!
Heel veel liefs, moed en prachtige dingen gewenst
N.
