2. Mijn weg: van twijfel naar vertrouwen
Ik was 35 en had een gezin met 4 kinderen, van 13,12, 7 en 6 jaar oud. De relatie met mijn partner was bijzonder wisselend van stemming. We deden beiden ons best om de relatie staande te houden en hadden sinds een jaar besloten onze spaarcenten te gebruiken om de droom van mijn man te realiseren, nl. het opstarten van een winkel. Heel dit experiment geraakte niet echt van de grond en midden in die fase van onzekerheid, werd ik zwanger.
Ik werd overvallen door emoties. De vraag die steeds maar terug kwam, was “Hoe kan ik dat ooit aan???? ” Ik wist écht niet of ik het kind wel kon houden. Een vijfde kind in een relatie die voor mij ontzettend hol aanvoelde, hoe zou ik daarin recht kunnen blijven? Was het niet beter het kind weg te laten nemen en er dan tenminste voor de 4 andere kinderen te zijn????
Een gesprek met mijn man, stuurde mij ook eerder in die richting. Niet dat hij me ertoe aanzette. Maar om mij tegemoet te komen in mijn onbehagen over onze relatie, liet hij de keuze om het kind al dan niet te houden bij mij. Voor hem was alles goed. En juist dàt, zo’n ‘neutrale’ houding was voor mij nog maar eens een druppel op de al oververhitte plaat die onze relatie voor mij was. Dat hij mijn mening respecteerde was lief, maar hij zou al dan niet nog eens vader worden en nam daarin geen stelling. Het maakte het er voor mij alleen maar verwarder op.
Mijn hoofd gonsde van de gedachten “Hoe moet het nu verder?”. Door de houding van mijn man, had ik een ontzettend gevoel van het alleen te moeten doen. Maar juist daardoor schoot er diep in mij een radertje in actie dat me zei “Ik zal het alleen doen. Ik zal alleen beslissen of ik het kind al of niet op de wereld zet! Ik kan dat”. Ook al leefden we samen in ons gezin met 6, ik voelde mij afgesloten en leefde in mijn eigen wereldje van onzekerheid, angst, verdriet.
De tijd tikte. Als ik voor een abortus zou kiezen, was het beter snel te beslissen. Van de gynaecoloog kreeg ik het telefoonnummer mee van de abortuskliniek. Het was aan mij om te beslissen wat ik zou doen, was zijn standpunt. Ik hield me sterk en belde op voor een afspraak. Aan de telefoon kreeg ik de procedure nog eens op een rij gezet en maakte na een kort gesprek een eerste afspraak. Na die afspraak, wat voornamelijk een gesprek zou zijn, zou een tweede afspraak volgen voor de abortus zelf. Ik legde de hoorn in, en werd overvallen door verdriet, verdriet, verdriet. Ik huilde tot ik niet meer kon. Was dit wel de juiste beslissing???? Als ik zoveel verdriet had bij de gedachte van het kind niet te laten geboren worden, was dat dan niet het teken dat ik het kind eigenlijk wel wou houden????
Midden in mijn oeverloos verdriet, schoten mij gedachten te binnen van een tijdschrift dat enkele weken voordien in de brievenbus zat. Het was gericht aan een vroegere bewoonster, maar omdat het me toen wel aansprak, had ik het nog laten liggen om zelf eens te lezen. Ik dook tussen mijn voorraad ‘nog te lezen lectuur’ en diste daar het tijdschrift van “Levensadem” op. Ik las en las, en voelde me sinds lange tijd nog eens begrepen. Ik was niet alleen in zo’n situatie én er was nog meer!! Er waren zelfs mensen bereid om over zo’n ongeplande zwangerschap te praten zonder te veroordelen. Ik aarzelde niet, ik belde Veva en Jo. Aan de telefoon vertelde ik en huilde, en vertelde en huilde. En toen stelde ze voor dat ik samen met mijn man, als hij dat wou, mocht langskomen. Zomaar, voor een babbel. En het mocht al heel snel, nog voor de eerste afspraak met de abortuskliniek. Voor het eerst sinds lang, zei ik voluit “Ja, graag”.
Mijn man ging mee op gesprek. We werden hartelijk ontvangen en het gesprek verliep zeer gemoedelijk. Het deed me deugd dat er zoveel begrip was voor mijn situatie. Het deed me ook ontzettend deugd dat mijn man betrokken werd in het gesprek. Dat hij, liefdevol, aangemoedigd werd zijn standpunt en zijn gevoelens te verwoorden. En op dat moment, het moment waarop Jo en Veva met mijn man praatten, voelde ik hoe ik stilaan los kwam van kwaadheid, verdriet, en angst. Ik voelde hoe ik voor het eerst sinds ik wist dat ik zwanger was, weer liefde en vreugde door me kon laten heen gaan. Nu nog steeds, voel ik hoe ik, toen, voor het eerst, échte onvoorwaardelijke liefde voelde voor het kind in mij. Op dat moment, kon ik me verbinden met het kind dat zich in mij genesteld had, en mij als moeder had uitgekozen. Voor mij voelde het werkelijk als een wonder dat geschiedde. Het was een diep gevoel, maar zo plots opgekomen, dat ik het op dat moment niet kon vertellen. Ik had er behoefte aan te ervaren hoe het de volgende dag zou voelen.
Na enkele uurtjes, namen we afscheid van Jo en Veva. Op weg naar de auto vroeg ik mijn man wat hij vond van het gesprek. Hij antwoordde dat wij dat evengoed zelf hadden gekund. Na al onze gesprekstherapieën in onze pogingen onze relatie te redden, hadden we daar genoeg kennis van op gedaan. Voor 1 keer gaf ik geen commentaar. We reden naar huis zonder nog 1 woord met elkaar te wisselen. Bijna thuis zei ik hem “Dàt is de manier waarop wij communiceren.” En ik was blij dat ik ermee kon lachen en dat hij ermee lachte. Maar ik meende het wel en wist ook dat ik zo niet verder samen wou blijven. Want de meest fantastische ervaring in mijn leven, wat een zwangerschap voor mij toch telkens opnieuw was, daar wou ik met mijn partner over kunnen praten.
Ik weet niet meer of ik de volgende dag de abortuskliniek al afbelde, of nog een extra dag bedenktijd nodig had. Maar ik weet wel, dat ik een gevoel had van “het kan wel zwaar worden, maar nu ik zwanger ben, zal ik alleen nog écht gelukkig kunnen zijn als ik de baby houd”.
Uiteindelijk werd het een vijfde kind en werd het ook een scheiding. Soms had ik het gevoel dat ik juist dankzij die vijfde zwangerschap de moed had om de stap tot echtscheiding te zetten, omdat ik in die zwangerschap echte levensvreugde voelde, wat ik in de relatie niet meer kon voelen.
Bij het nieuws over de zwangerschap aan familie en vrienden, werden wel eens bedenkingen verwoord, maar omdat ik uiteindelijk écht met mijn hart gekozen had, raakte het me niet. Met heel veel steun van familie en ook van mijn kinderen die mij hielpen waar ze konden, werd het een fantastisch fijne zwangerschap. Net voor ’t einde van de grote vakantie beviel ik thuis, met behulp van de vroedvrouw van een zoontje. ’t Was een heerlijke tijd en de andere kinderen genoten met volle teugen van hun kleine broertje. En dankzij allerlei hulp, kon ook ik genieten. Zo kreeg ik bijvoorbeeld van mijn moeder als cadeau 5 weken kraamhulp. Ik vond het een ontzettend origineel en zeer kostbaar geschenk, want daardoor kon ik herstellen en had ik echt tijd voor mijn nieuwe spruit en mijn andere dierbare kinderen.
Veel liefs. A.
