5. De “machine” terug op gang krijgen: niet zo gemakkelijk…
“Ik wil een stukje van mijn leven met jullie delen, als moeder, als vrouw en als echtgenote. Bijna drie jaar geleden heb ik een klein leventje binnen in mij verwelkomd. Ik was 45 jaar, onze jongste dochter was net 13 geworden, de oudste was 20.
Ik werd zwanger in een beetje een speciale situatie. Ik voelde al een paar weken lang een vage kinderwens, totaal irrationeel, een beetje zoals een droom, een simpele opwelling… Op een manier was mijn hart er klaar voor, maar mijn verstand niet.
Toen ik me al snel realiseerde dat ik zwanger was, was mijn eerste reactie er één van paniek: “Dit kan niet, mijn lichaam zal dat niet meer aankunnen … en daarbij, “alles opnieuw beginnen…” … en de vrienden, de familie, hoe gaan die reageren? Wat gaan ze denken?”
Wat een stress gaf dat gevoel of liever de gedachte dat men over mij zou oordelen, mij simpelweg voor te stellen hoe de mensen verrast zouden reageren, me in te beelden welke opmerkingen ze zouden geven…
Om eerlijk te zijn was ik tevoren zelf de eerste om bepaalde zwangerschappen als te laat te veroordelen, te beginnen met de geboortes van mijn zus en van mezelf. Ik vond mijn ouders “te oud”, was jaloers op bepaalde activiteiten die ze met mijn vier oudere broers en zussen wel hadden gedaan maar niet meer met ons, de twee jongsten… Ik was als een pannenkoek omgedraaid en teruggevallen in mijn eigen vooroordelen!
Na de eerste momenten van paniek, en nadat ik het geheim had verteld aan mijn lieve man, liet ik me langzaam verleiden door de schoonheid van dit verrassend en prachtig project (een jongen!). Op een manier maakte ik een sprong in vertrouwen … op God die het verlangen naar een kind in mijn hart had gewekt en het nadien toeliet werkelijkheid te worden in mijn lichaam.
Wat mijn man betreft, was het tegelijk eenvoudig en ingewikkeld: hij had daar absoluut geen aandacht voor, hij kwam juist uit een midlife-crisis, en toen ik de moed vond om het hem te vertellen, herviel hij voor een stuk. Er woedde maanden lang een innerlijke strijd in hem. Opnieuw vader worden leek hem tegelijk aan te trekken en bang te maken. Ik voelde me soms als een klein bootje op een woelige zee, naargelang zijn gemoedsgesteltenis… Ik gaf hem nochtans een zoon, die hij nooit had gekregen… wat een cadeau toch! (vooral gezien mijn leeftijd)
Om sereen te kunnen blijven heb ik langzaamaan afstand genomen van de wereld en me in een cocon teruggetrokken. Ik voelde me een beetje zoals een buitenaards wezen.
We waren overeengekomen om elke prenatale test en diagnose te weigeren. We waren bereid het kind te aanvaarden zoals het was. Zoals ik hierboven al zei, had ik vertrouwen… Ik was alleen bang hem tijdens de zwangerschap te verliezen: de zwangerschap viel me lichamelijk zwaar en ik had krampen vanaf de 4e maand.
Gelukkig kon ik voldoende rusten. Tegen alle verwachting in is onze verrassingsbaby op het voorziene moment geboren, met een record gewicht (als enige van onze vier kinderen) en in goede gezondheid.
In het begin kon mijn man zijn ogen niet van hem, zijn zoon, afhouden. Hij kon er niet bij dat dit hem overkwam.
Epiloog:
Dit kind is een bron van vreugde voor zijn drie grote zussen én voor zijn grootouders die naast ons wonen.
Een klein kind brengt natuurlijk beperkingen mee in een gezin van “groten” en heel het gezin moet zich wat aanpassen. Maar het is niet de “last” die buitenstaanders denken dat het is. Inderdaad, een kind wekt zoveel liefde op dat men de beperkingen verdraagt zonder de indruk te hebben grote offers te brengen. De weegschaal slaat in ieder geval altijd meer door in de richting van het geluk. Aan ons om “jong” van hart te blijven!
M-S…
